Youth (วัยวุ่นรัก)

 

“มีบางครั้ง…ที่ๆ เราอยากไปที่สุด กลับเป็นที่ๆ เราเดินอ้อมไกลที่สุด

ตอนนี้กำลังชอบดูซีรีส์ไต้หวันเรื่อง “Youth” ในแอพ MONOMAX เรื่องราวของ “ซูหยงซิน” เด็กนักเรียนม.ปลาย หน้าตาธรรมดาคนหนึ่งที่ได้รับมอบหมายจากครูให้ไปตามเพื่อนที่นั่งข้างๆ กลับมาเรียน 

“ตู้หย่าซิว” เขาไม่ค่อยมาโรงเรียน หยงซินเคยได้ยินกิตติศัพท์ความเกเรของเขามามากจนเธอไม่อยากยุ่งด้วย แต่เพราะขัดครูไม่ได้จึงต้องออกไปตามหาเขาจนเจอ

วันนั้นเองที่หยงซินได้คุยกับหย่าซิวจริงๆ แต่เหตุการณ์วุ่นวายในร้านเกมส์ทำให้สมุดบันทึกที่หยงซินเขียนล้อเลียนเพื่อนทุกคนในห้องหล่น…และหย่าซิวเก็บได้ เขาใช้มันเป็นเครื่องมือออกคำสั่งกับหยงซิน ถ้าไม่อยากถูกเปิดเผยกับเพื่อนๆ ว่าเธอเขียนอะไรบ้างลงไปในสมุด

หยงซินแสนจะขัดใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เธอทั้งรำคาญที่เขาชอบมาใช้และจู้จี้จุกจิก ทำไมคนแบบนี้ถึงได้ป๊อบในกลุ่มเด็กผู้หญิงนะ หยงซินคิด…แค่เพราะหน้าตาดี แต่นิสัยไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ

แม้กระทั่ง “กาวหยี่ส่วน” ดาวโรงเรียนที่ดีพร้อมทุกอย่างทั้งหน้าตาและฐานะทางบ้านก็ยังเข้ามาเป็นเพื่อนกับหยงซินเพราะอยากให้เธอเป็นแม่สื่อให้ หยงซินยอมทำตามเพราะอยากเป็นเพื่อนกับหยี่ส่วนจริงๆ

คิดไม่ถึงว่าเมื่อหย่าซิวไม่เล่นด้วย หยี่ส่วนจะโกรธจนถึงขนาดแกล้งเธอ…

นี่เป็นซีรีส์ฉบับนักเรียนโดยแท้ เนื้อเรื่องพูดถึงมิตรภาพและความรักในวัยเด็กที่แสนซื่อ เรียบง่ายธรรมดา แต่ดูแล้วกลับคิดถึงความรักอย่างจริงใจในวันที่ทุกอย่างสดใสและมีความหวัง

ในวัยเด็ก…ปัญหาที่พบเจอช่างดูยิ่งใหญ่

แต่พอเวลาผ่านไป ผู้ใหญ่คนหนึ่งจะคิดถึงวันนั้นแล้วบอกกับตัวเองว่า…นั่นมันสบายที่สุดแล้ว 

เพราะต่อให้ปัญหาหนักแค่ไหน เราก็ยังมีแรง มีกำลัง มีความหวังให้ก้าวต่อไป ถ้าใครค้นหาตัวเองเจอและยอมลำบากตั้งแต่วันนั้น อนาคตข้างหน้ามองกลับมาเขาจะไม่เสียใจ

เพราะในทางเดินชีวิต…ที่ๆ เราอยากไปมากที่สุด อาจจะเป็นที่ๆ เราเดินอ้อมไกลมากที่สุด…ถ้าหากเราไม่ตั้งใจ

#Youth #วัยวุ่นรัก #น่ารักมากอยากให้ดู #Monomax

3 nen A gumi

วันนี้ขอเล่าถึงซีรีส์ญี่ปุ่นเรื่อง “3-nen-A-gumi” หรือชื่อไทยว่า “ปี3 ห้อง A ตั้งแต่ตอนนี้ทุกคนคือตัวประกัน” เรื่องนี้มีลูกเพจสาวน้อยน่ารักแนะนำมาให้ เปิดดูแล้วคิดในใจว่า…ทำไมมันดาร์คอย่างนี้ แต่พอดูแล้วกลับสนุกขึ้นเรื่อยๆ และเห็นอะไรบางอย่างที่คิดไม่ถึง

เรื่องราวในซีรีส์เล่าถึงคุณครูหนุ่มคนหนึ่งชื่อว่า “ฮิรากิ” เขามีบุคลิกขี้กลัว ไม่สู้คน เป็นครูที่ถูกนักเรียนเกเรกลั่นแกล้ง แต่ก่อนจะถึงวันจบการศึกษา 10 วัน คุณครูฮิรากิก็เปลี่ยนไปเป็นอีกคน เขาจับเด็กนักเรียน 29 คน ในห้องที่ตัวเองสอนไว้เป็นตัวประกัน เพื่อให้เด็กเหล่านั้นตอบคำถามว่า…ทำไม “เรนะ” ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมชั้นของพวกเขาถึงฆ่าตัวตาย ถ้าตอบไม่ได้ทุกคนจะไม่รอดออกไปภายใน 10 วันนี้

1 คำถาม 1 คำตอบ ภายในเวลา 1 วัน เมื่อนักเรียนตอบคำถามหนึ่งได้ คำตอบก็เชื่อมโยงไปหาคำถามถัดไปว่า “ทำไมถึงทำอย่างนั้น” “ใครเป็นคนทำ” และ “ทำแบบนั้นทำไม”

“ทำแบบนั้นทำไม” ในเมื่อเรนะเป็นเด็กสาวน่ารักมากคนหนึ่ง เธอเล่นกีฬาเก่ง เป็นนักกีฬาว่ายน้ำระดับประเทศ ความดังของเธอทำให้ทุกคนรู้จักในฐานะดาวโรงเรียน

ทำไมถึงมีคลิปแอบถ่ายของเธอออกมา และคนปล่อยคลิปต้องการอะไร

เรื่องราวค่อยๆ เปิดเผย ในขณะที่สื่อรายงานข่าวไม่ซ้ำกันเลยว่าใครผิด แต่ทุกวันกระแสในโลกโซเชียลจะมีคนออกมาแสดงความคิดเห็นมากมาย ทั้งประณามและโจมตีคนที่สื่อคาดการณ์ว่าทำผิด

น่าคิดตรงที่…เมื่อเปลี่ยนคนผิด เป้าหมายการโจมตีก็เปลี่ยนไป

เรามีสิทธิ์พิพากษาคนอื่นด้วยคำพูดตั้งแต่เมื่อไหร่หนอ หรือตั้งแต่ที่เราไม่ต้องพูดกับเขาต่อหน้าแต่เปลี่ยนมาเป็นการพิมพ์ลงไปแทน

ในเมื่อกล้าทำผิดก็ต้องโดนลงโทษ…ลงโทษด้วยนิ้วของเราที่ช่วยเป็นกระบอกเสียงให้คนที่ถูกทำร้าย 

…เพื่อให้สังคมดีขึ้น 

…หรือเพื่อแสดงความคิดเห็นว่าเรารู้จักผิดชอบชั่วดีกว่าคนอื่น 

…หรือแค่สนุก…ที่ได้พิมพ์

น่าแปลกที่การช่วยคนในโลกออนไลน์มีมากมายกว่าในชีวิตจริง
ช่วย…โดยที่เราเองก็ไม่รู้ว่ามันจริงแค่ไหน แค่เราได้รับข่าวมา…ว่ามันใช่ ว่ามันจริง

อินเทอร์เน็ตได้เชื่อมโยงข้อมูลข่าวสารทุกอย่างเข้าหากันด้วยความรวดเร็ว คำพูดปากต่อปากถูกส่งต่อและในที่สุดมันก็ถึงผู้รับและบาดลึกลงไปในจิตใจของคนๆ นั้น

ในขณะที่เรากรีดใจคนอื่นด้วยคำพูด คนที่อ่านเจ็บปวดและอับอายจากมือที่มองไม่เห็น 

เขาต้องอยู่ด้วยความหวาดระแวง พลังของโซเชียลเน็ตเวิร์กไม่ใช่แค่การเชื่อมคนเข้าหากัน แต่มันสามารถแยกคนออกจากสังคมที่เขาเคยอยู่ได้ด้วย

น่าเศร้าที่บาดแผลไม่มีร่องรอย…เพื่อจะได้เป็นสิ่งยืนยันว่าเขาเจ็บปวดจริงๆ กับทุกคำที่เราพิมพ์ลงไป

——————————

ข่าวสารในโลกออนไลน์ที่เราร่วมแสดงความคิดเห็น แชร์ เรามีข้อมูลที่ถูกต้องอยู่ในมือกี่เปอร์เซ็นต์

อะไรคือความจริง เราคัดกรองสิ่งเหล่านั้นได้ “ถูกต้อง” มากน้อยแค่ไหน

คนที่ทำผิดควรต้องได้รับโทษ แต่ถ้าเราเป็นเขา เป็นพ่อแม่ ญาติพี่น้อง เป็นคนในครอบครัวของเขา เราจะรู้สึกอย่างไร ถ้าเป็นเราบ้างที่ถูกกระทำ

เรามีสิทธิ์จริงๆ ใช่ไหม ที่จะพิพากษาเหตุการณ์ในชีวิตของคนอื่นด้วยคำพูดที่ออกมาจากปลายนิ้วของเราทั้งที่ยังไม่ได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเขามาก่อน

เป็นซีรีส์ดีที่อยากแนะนำ…เพราะมีข้อคิดดีๆ ที่เล่าไม่ได้ทั้งหมด ^^

#ขอบคุณซับไทยจากเพจ Daisuki JDrama 
#Let's think
#3 nen a gumi 
#สนามอ่านเล่น

เจาเหยา...ใครว่าโลกนี้ไม่มีผี (2)

 

“ถ้าหาก…”

ครั้งก่อนเล่าถึงหนังสือ “เจาเหยา...ใครว่าโลกนี้ไม่มีผี” ว่าสนุกมากแค่ไหนแล้ว วันนี้ขอพูดถึงเวอร์ชั่นซีรีส์ของเรื่องนี้กันบ้าง 

ก่อนอื่นต้องขอบคุณทุกท่านที่แนะนำให้ดูนะคะ ...สารภาพมาซะดีๆ ว่าที่ติดตามกันอยู่ทุกวันนี้เพราะพระเอก ^^

เนื้อหาในซีรีส์และหนังสือไม่แตกต่างกันมากเลย โดยเฉพาะความสนุกและบุคลิกของพระเอก “ม่อชิง” ชายหนุ่มที่เจาเหยาเคยช่วยชีวิตไว้ เขาเป็นคนเงียบขรึม เก็บตัวและไม่ค่อยพูดจากับใคร อาจเพราะมีปมเรื่องบาดแผลบนใบหน้า จึงทำให้ม่อชิงรู้สึกว่าตัวเองด้อยกว่าคนอื่น

ส่วนเจาเหยาเป็นคนสบายๆ ช่วยใครแล้วไม่คิดมาก เธอมีฐานะเป็นผู้มีพระคุณของม่อชิง ทั้งเคยช่วยชีวิต ให้อาจารย์ ให้ที่อยู่อาศัย และท้ายที่สุดยังให้กำลังใจเมื่อเห็นเขาสะเทือนใจเรื่องรอยแผลเป็นที่หน้า

แม้ปากของเจาเหยาจะเรียกม่อชิงว่า “เจ้าอัปลักษณ์” แต่ก็เป็นเธอเช่นกันที่ชมเขาอย่างจริงใจว่า “ดวงตาของเจ้า...สวยเหมือนดวงดาวบนท้องฟ้า”

นับแต่นั้นมาสายตาของม่อชิงก็ไม่เคยมีไว้สำหรับมองใครอีก เขารักผู้หญิงเพียงคนเดียวเท่านั้นคือเจาเหยา แต่ถึงจะรักอย่างไรม่อชิงก็เจียมตัวว่าเขาไม่คู่ควรกับเธอทั้งหน้าตาและฐานะ

เขาเฝ้ามองเจาเหยาอยู่เงียบๆ การได้เห็นเธอบ้างเป็นครั้งคราวก็เพียงพอแล้วสำหรับคนอย่างเขา

ถ้าไม่มีเหตุการณ์ที่พรากชีวิตเจาเหยาไป ให้อย่างไรม่อชิงก็ไม่มีทางอยู่ในชีวิตเธอ ดังนั้นเมื่อเขามีโอกาสอีกครั้ง...ม่อชิงยอมทำทุกอย่าง

ไม่มีเหตุผล...เมื่อคนหนึ่งคนยอมทำเพื่อความรัก

แต่ความรักมักจะมีเหตุผลและมีที่มาที่ไปเสมอ ...ไม่ว่าเราจะมองเห็นมันหรือไม่ก็ตาม

ถ้าเจาเหยาไม่ได้เห็นในสิ่งที่ม่อชิงทุ่มเททำเพื่อเธอ ไม่ได้เห็นถึงความจริงใจที่เขามีให้ เธอคงไม่เปิดใจรับเขาเข้ามาในชีวิต

และถ้าหากม่อชิงไม่เคยได้รับความช่วยเหลือจากเจาเหยามาก่อน เธอก็คงไม่มีความสำคัญอะไรในชีวิตของเขาเช่นกัน

แต่สิ่งสำคัญที่สุดคือ…ถ้าหากเจาเหยาไม่ตาย
ถ้าหากม่อชิงไม่ได้ขึ้นเป็นเจ้าสำนัก
ถ้าหาก...

ถ้าหากเราไม่เปลี่ยนแปลงตัวเองให้ “คู่ควร” กับบางสิ่ง เราจะพลาดบางอย่างที่เรา “ควรได้เป็น” ในชีวิตเสมอ 

#ขอบคุณซับดีๆจากAei186SUbTH  
#เจาเหยาใครว่าโลกนี้ไม่มีผี 
#หนังสือดีซีรีส์งาม 
#สนามอ่านเล่น

เจาเหยา…ใครว่าโลกนี้ไม่มีผี (1)

เมื่อคืนอ่านคอมเมนท์หลายๆ ท่านในเพจว่ากำลังดูเจาเหยาแล้วสงสัยมากว่าสนุกยังไงนะ แต่ถ้าดูซีรีส์คงใช้เวลาหลายคืน เลยเข้า Meb โหลดมาอ่านก่อน ตอนแรกคิดว่าจะอ่านคร่าวๆ พอให้รู้เรื่อง แต่กลายเป็นว่าสนุกจนเลื่อนผ่านไม่ลง

ถ้าตงกงเศร้าจับจิต เจาเหยาก็ฮาจับใจ เป็นนิยายที่เล่าเรื่องผ่านสายตาของนางเอก ที่อ่านแล้วต้องร้อง “ฮะ” อยู่ในใจหลายครั้ง

ฮะ…คิดอะไรแบบนี้ได้ด้วยเหรอ ฮะ…ทำไมถึงทำแบบนี้ โอ้ย…เอาปี๊บมา เอาปี๊บมาให้คลุมหัวเดี๋ยวนี้ อ่านแล้วก็อายแทนแต่ก็หัวเราะออกมา…

“ลู่เจาเหยา” เธอเป็นจอมมารที่มีชื่อเสียงเลื่องลือทั้งฝีมือและความงาม แต่น่าเสียดายที่เจาเหยาอายุสั้น การตายของเธอกระทันหันจนตัวเองยังตกใจ ที่น่าสงสารกว่าคือเวลาล่วงเลยมาห้าปีจนหญ้าที่หลุมศพท่วมสูงถึงเอวแล้ว แต่เจาเหยาก็ยังไม่ได้ไปไหน…ติดแหงกอยู่ที่หลุมศพแห่งนั้น

อาจเพราะตอนมีชีวิตอยู่เธอฆ่าคนมามาก เมื่อตายไปแล้วจึงไม่ค่อยมีใครคิดถึง การเป็นวิญญาณที่โดดเดี่ยวทำให้เจาเหยาสงสารตัวเองแล้วพาลแค้นคนที่ทำให้เธอตกอยู่ในสภาพนี้

คนๆ นั้นคือ “ม่อชิง” เขามีฐานะเป็นเพียงคนเฝ้าประตูสำนัก มีสิทธิ์อะไรมาทำให้เธอตายและชุบมือเปิบเอาทุกสิ่งทุกอย่างไป

 

ทั้งๆ ที่เจาเหยาเคยช่วยชีวิตเขาไว้ ถึงม่ออี้จะอัปลักษณ์กว่าคนอื่นเธอก็ไม่เคยรังเกียจ ยังเคยชมเขาด้วยซ้ำว่า “ดวงตาของเจ้า…สวยเหมือนดวงดาวบนท้องฟ้า” เธอดีกับเขาขนาดนี้คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะฆ่าเธอลง

เจาเหยาเป็นนางเอกสายฮาและชอบมโนอย่างแท้จริง เธอคิดเองเออเองและดูไม่ออกเลยว่าใครกันที่รักเธอมากที่สุด 

เมื่อวันหนึ่งเจาเหยามีโอกาสจะได้แก้แค้น…เธอไม่รอช้า การได้กลับไปอยู่ใกล้ชิดกับคนที่เธอคิดว่าเขาทำร้าย กลับทำให้วิญญาณเจาเหยามองเห็นอะไรบางอย่างที่แตกต่างออกไปจากตอนที่เธอยังมีชีวิตอยู่

———————

อาจเพราะคนเรามักจะมองเห็นแต่สิ่งที่ตัวเองมองหาเท่านั้น หลายคนจึงพลาดโอกาสบางอย่างในชีวิตไปเพียงเพราะ “ไม่ได้มอง”

ถ้ามองโลกและทำความเข้าใจคนอื่นดีๆ สักครั้ง เราอาจจะรู้ว่า…สุดท้ายแล้วทุกคนที่เราได้เจอล้วนต้องจากเราไปไม่วันใดก็วันหนึ่ง เพียงแต่ในวันนั้นเราจะอยู่อย่างไรให้ตัวเองไม่เสียใจ…ในสิ่งที่เราทำ และไม่เสียดาย…ในสิ่งที่เราไม่ได้ทำ

 
#ดวงตาของเจ้าสวยเหมือนดวงดาวบนท้องฟ้า  
#เจาเหยาใครว่าโลกนี้ไม่มีผี 
#หนังสือดีซีรีส์งาม 
#สนามอ่านเล่น

ตงกง…ตำหนักบูรพา

“หากลืมตลอดไปได้เหมือนเจ้า…คงดีไม่น้อย”

“ตงกง…ตำหนักบูรพา” เป็นซีรีส์จีนที่กำลังติดตามอยู่ตอนนี้ เคยเห็นผ่านตาว่ามีหนังสือเรื่องนี้ เลยไปหามาอ่านบ้าง ปรากฎว่างานดี ผู้แปลแปลได้สนุกและน่าอ่าน หนังสือมี 2 เล่ม แต่มีเพียง 4 บท เลยไม่รู้สึกว่ายาวอะไร

ในหนังสือผู้เขียนเล่าเรื่องผ่านสายตาของนางเอก ส่วนในซีรีส์เราจะเห็นการเล่าเรื่องผ่านตัวละครทุกตัว เคยได้ยินมาว่าเรื่องเดียวกันหนึ่งเรื่อง…ถ้ามีสองคนในเหตุการณ์ ฝั่งไหนที่เป็นคนเล่า…เรื่องราวของอีกฝั่งมักจะ “ดาร์ค” กว่าเสมอ

ในนิยายก็เช่นเดียวกัน เมื่อนางเอกเป็นคนเล่าจากมุมมองของเธอ พระเอกของเราจึงมีแคปชั่นเพียงสั้นๆ ไม่ต้องอธิบายเยอะว่า “เลวเหลือทน”

“กู้เสี่ยวอู่” ชายหนุ่มรูปงามจากแคว้นจงหยวนเป็นรักแรกของ “เสี่ยวเฟิง” องค์หญิงเก้าแห่งแคว้นซีเหลียง เธอสดใส บริสุทธิ์ ตรงไปตรงมา เหมือนกระบองเพชรต้นเล็กๆ ที่สามารถออกดอกได้แม้จะอยู่กลางแสงแดดจ้า

ทั้งคู่รักกันมาก แต่แล้ววันหนึ่งเสี่ยวเฟิงก็ได้รู้ความจริงว่าผู้ชายที่เธอตกลงแต่งงานด้วยนั้นเป็นไส้ศึก เขาคือ “หลี่เฉิงอิ๋น” องค์ชายห้าจากแคว้นจงหยวนที่ปลอมตัวมา เขาเป็นคนฉลาด วางแผนการทุกอย่างไว้อย่างแนบเนียน กว่าจะรู้ทั้งแผ่นดินของเธอก็เต็มไปด้วยเลือด 

เสี่ยวเฟิงสูญเสียคนที่รัก เจ็บจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ ไม่อยากจำได้ว่าครั้งหนึ่งเคยมีเขาในชีวิต

ในแคว้นซีเหลียงมีตำนานเล่าขาน…มีแม่น้ำสายหนึ่งชื่อว่า “ธาราลืมเลือน” หากใครกระโดดลงไปจะลืมเรื่องราวทุกข์โศกที่เคยมีจนหมดสิ้น

เสี่ยวเฟิงกระโดดลงไปในแม่น้ำสายนั้น พอกันที…เธออยากให้ความทรงจำที่เคยมีเขาสิ้นสุดลง

แต่ใครจะคิด คนที่ทรยศและหลอกลวงเธอคนนั้น…จะกระโดดตามเธอลงมา

หรือเราควรเรียกมันว่าพรหมลิขิต เมื่อเรื่องราวที่ควรจะสิ้นสุดกลับเริ่มต้นใหม่…กับคนๆเดิม 

————— 

ในความรัก ความทรงจำกลายเป็นสิ่งที่ทำให้เราเจ็บปวดที่สุดเมื่อความสัมพันธ์จบลง

เมื่อถึงเวลานั้น บางที…การลืมมันไปอาจเป็นสิ่งที่เราร้องขออยากได้มากที่สุด

ขอเพียงอย่าให้เราจดจำกันได้อีก…ว่าตอนที่เคยอยู่ด้วยกันมันทุกข์ทรมานมากแค่ไหน 

#ตงกง  
#ตำหนักบูรพา
#ซีรีส์ดีหนังสืองาม  
#สนามอ่านเล่น

Dear Ex

“การกระทำคือเสียงดังที่สุดของคำว่า…รัก”

 
ได้ดูหนังเรื่อง “Dear Ex” เมื่อวานนี้เพราะมีลูกเพจท่านหนึ่งช่วยแนะนำให้ ตอนแรกก็คิดว่าจะลองดูหนังตัวอย่างก่อน แต่กลายเป็นว่าพอดูแล้วก็อยากดูขึ้นมาจริงๆ เลยนั่งดูจนจบและน้ำตาไหลออกมาซะอย่างนั้น

คุณจะรู้สึกอย่างไรถ้าแต่งงานกับชายคนหนึ่ง อยู่กันมาจนมีลูกเป็นโซ่ทองคล้องใจ แต่อยู่ๆ วันหนึ่งสามีของคุณกลับหมางเมินไป และบอกว่าขอไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับผู้ชายอีกคน

“หลิวซานเหลียง” คือผู้หญิงคนนั้น เธอเจ็บปวดและอับอายเมื่อถูกทอดทิ้ง มีความรู้สึกว่าตัวเองถูกหลอกจากคนที่เคยไว้ใจที่สุด มิหนำซ้ำเมื่อเขาจากโลกนี้ไป แทนที่จะยกเงินประกันให้ลูก เขากลับแก้ชื่อผู้รับผลประโยชน์ให้ชายชู้ทั้งหมด

หนังเล่าเรื่องราวย้อนกลับสลับไปมา แต่สิ่งที่ดำเนินไปเป็นปกติคือความจู้จี้ขี้บ่นของซานเหลียงที่กดดันจนลูกชายหนีออกจากบ้าน…ไปอยู่กับใครไม่อยู่ เขาเลือกไปอยู่กับ “อาเจี๋ย” ผู้ชายที่แย่งสามีของเธอ
ซานเหลียงรักลูกเหมือนแก้วตาดวงใจ เรื่องนี้ทำให้เธอบุกไปหาอาเจี๋ย บอกให้เขาคืนสิทธิ์ในเงินประกันให้ ถ้าไม่อย่างนั้นเธอจะบอกให้แม่ของเขารู้ความจริงเรื่อง “เพศ” ที่เขาปิดบังไว้

“รู้ไหมว่าหมื่นปียาวนานแค่ไหน…มันคือตั้งแต่วันที่เขาไม่อยู่ นับจากนั้นทุกๆ วันมันนานเหมือนหมื่นปี” อาเจี๋ยพูดถึงความรู้สึกของตัวเองในวันที่ถูกทิ้งเพราะคนรักของเขาอยากกลับไปใช้ชีวิตปกติเหมือนผู้ชายทั่วไป นั่นคือการแต่งงานและมีครอบครัวเป็นของตัวเอง

เพศที่สามก็คน มีสิทธิ์ที่จะรักหรือถูกรัก แต่สังคมภายนอกกลับมองว่าพวกเขาแตกต่าง สายตาจากคนอื่นไม่กดดันเท่าสายตาคนที่รักเขาอย่างพ่อแม่และคนในบ้าน แม้จะอยากมีชีวิตเป็นของตัวเองมากแค่ไหนแต่ก็กลัวว่าคนรอบข้างจะผิดหวังและเสียใจในสิ่งที่เขาเป็น
นั่นทำให้บางคนเลือกที่จะปิดบังความจริงไว้ เพราะไม่ใช่แค่เขา…แต่หมายถึงคนในครอบครัวที่ไม่ต้องตอบคำถามจากสายตาและคำพูดของคนอื่น

อาเจี๋ยไม่เคยแย่งผู้ชายของใคร…เขามาก่อน แต่เมื่ออีกฝ่ายไม่เลือกเขา การปล่อยมือและยอมรับคือสิ่งที่อาเจี๋ยทำ

Dear Ex ทำให้เห็น “รูปธรรม” ของหลากหลายความรัก

อย่าพูดว่ารักเลยถ้าจะรักแค่ลมปาก การกระทำคือเครื่องหมายของคำว่ารัก

รักของอาเจี๋ย…ที่ให้อภัยเมื่อคนที่ทิ้งเขาไปกลับมาขอคืนดี อาเจี๋ยยอมกู้หนี้นอกระบบเพื่อเป็นค่ารักษาตัวให้คนที่เขารัก และช่วยดูแลลูกชายให้ในวันที่คนๆ นั้นไม่อยู่

รักของพ่อ…ที่ยอมให้ลูกเข้าใจผิดคิดว่าพ่อทิ้งเขา เพราะหวังว่าความเกลียดชังจะช่วยบรรเทาความทุกข์ของลูกให้เบาบางขึ้น ถ้าหากไม่ต้องคิดถึงกันด้วยความรักอีก

รักของแม่…ที่ยอมรับและเข้าใจลูกเสมอ ในวันที่แม่ของอาเจี๋ยรู้ความจริง เธอก็ยังรักเขาเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไป 

ความเข้าใจและความรักช่วยพาทุกอย่างกลับสู่วงจรปกติ การที่ใครสักคนจะชอบเพศเดียวกันไม่ใช่เรื่องน่ารังเกียจ ความรักที่เกิดขึ้นหากมัน “จริง” ไม่ว่าจะเป็นเพศไหนก็ล้วนสวยงามและน่าชื่นชมยินดีด้วย

ซานเหลียงเข้าใจแล้วว่าที่ผ่านมาเธอยังไม่ได้ “บอกรัก” แม้เธอจะทำทุกอย่างให้ลูกและสามีด้วยความทุ่มเท แต่ความรักไม่ได้หมายถึงการที่เขาต้องมีชีวิตอยู่ในรูปแบบที่เธอต้องการ 

เพราะรักคือการให้โอกาสเขาได้โบยบินอย่างที่ฝัน โดยที่เรานั้นเป็นคนยื่นปีกให้ ขอเพียงให้เขามีความสุข…แม้จะไม่มีเราอยู่ในนั้น

#Dear Ex
#รักเก่าใครมาก่อน
#ดีมากอยากให้ดู
#สนามอ่านเล่น

To all the boys I’ve loved before

“แด่ชายทุกคนที่ฉันเคยรัก”

เป็นชื่อหนังและชื่อหนังสือ best seller ของ New York Times เล่มหนึ่ง (To all the boys I’ve loved before) แค่ชื่อก็น่ารักแล้ว ยิ่งพอมาดูเนื้อเรื่องยิ่งน่ารักไปกันใหญ่ เรื่องราวของสาวน้อยวัยใส “ลาร่า จีน” ที่เคยแอบชอบผู้ชายมาแล้วถึง 5 คน แต่ลาร่าไม่เคยเลยสักครั้งที่จะกล้าบอกความในใจออกมาตรงๆ เธอได้แต่เขียนจดหมายถึงผู้ชายทั้งห้า จ่าหน้าซองถึงพวกเขา และเก็บไว้ในตู้

จดหมายที่ไม่เคยถูกส่ง แทนความรักที่ไม่เคยได้บอก…

วันหนึ่งเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อจดหมายทั้งห้าฉบับของลาร่าถูกส่งออกไปหาผู้รับทั้งหมดโดยที่เธอไม่รู้เรื่อง ลาร่าอายแทบแทรกแผ่นดินหนีเมื่อชายหนุ่มเหล่านั้นเข้ามาถามความรู้สึกจริงๆ ของเธอ

เป็นหนังน่ารักที่ทำให้อมยิ้ม เอาจริงๆ ความรักในวัยรุ่นเป็นโอกาสที่เราจะได้เรียนรู้ความสัมพันธ์รูปแบบใหม่ๆ ให้ใจเต้นตึกตัก ต้องเคยบ้างล่ะที่เวลาแอบชอบใครแล้วเราต้องคอยแอบมองเขาตรงซอกตึกซอกตู้ไปตามเรื่อง 

ใครที่เคยทำอะไรแบบนั้นคงพอจำได้ว่ามันทำให้ยิ้มได้แค่ไหน เพราะเป็นช่วงอายุที่เรายังมีโอกาสลุกขึ้นมาใหม่และเจ็บได้อีกหลายครั้ง เพียงแต่ความรักในวัยนั้นเราต้องดูแลตัวเองให้เป็น ไม่ปล่อยให้ความรักเข้ามามีบทบาทมากกว่าหน้าที่ที่เราต้องทำ

รักใครก็รักไป เพียงแต่สุดท้ายสิ่งที่เราต้องรักมากที่สุด…ต้องเป็นอนาคตของตัวเราเอง

#feel good
#To all the boy I’ve loved before
#แด่ชายทุกคนที่ฉันเคยรัก
#ดูได้ที่ Netflix

กรงกรรม

"เวลาโกรธอย่าไปด่าเขา เพราะเมื่อเวลาผ่านไป..ความโกรธหาย แต่สิ่งที่ด่าเขา..ไม่หาย"

เป็นคำพูดของ “อาซา” ตัวละครหนึ่งในเรื่อง “กรงกรรม” ที่เพิ่งดูไปเมื่อคืนนี้ คำพูดของอาซาทำให้คิดถึง “นางย้อย” แม่ของเขาที่ปากจัดแต่รักลูกทุกคนมาก

นางย้อยฝากความหวังในการดูแลวงศ์ตระกูลไว้กับ "อาใช้" ลูกชายคนโต แต่วันหนึ่งลูกที่เธอรักมากที่สุดกลับพาผู้หญิงที่มีอดีตทำงานขายบริการอย่าง "เรณู" เข้ามาในบ้าน เรื่องนี้ทำให้เธอโกรธจัด ทั้งผิดหวังและเสียใจในสิ่งที่อาใช้ทำ

เรณูบอกชายคนรักว่าท้องเพื่อให้เขาพาเธอมาหาพ่อแม่ เหตุผลนี้ยิ่งทำให้นางย้อยเกลียดชังเรณู แม้จะพยายามขับไล่และด่าทอทั้งต่อหน้าและลับหลังอย่างไรเรณูก็ไม่ยอมไปไหน เธออดทนสู้ เพราะตั้งใจไว้แล้วว่าสักวันหนึ่งจะทำให้นางย้อยยอมรับ

แม้จะเคยทำอาชีพที่สังคมเบือนหน้าหนี แต่ตัวเรณูเป็นคนขยันและตั้งใจทำงาน เมื่อรักอาใช้แล้วเธอก็พยายามช่วยเขาทำมาหากินทุกอย่าง ถึงจะมีความลับที่ปิดบังไว้แต่เรณูก็รักเขาอย่างจริงใจ

อดีตของเรณูนั้นน่าสงสาร เธอเป็นลูกแม่ค้าขายขนมที่คอยช่วยแม่ทำงาน แต่เพราะถูกพี่เขยขืนใจจนตั้งท้องทำให้ผิดใจกับพี่สาว ตัวเธอต้องระเห็จออกจากบ้าน สุดท้ายอาชีพขายบริการกลายเป็นทางรอดที่ต้องทำ

เคราะห์กรรมที่ไม่ได้เป็นคนก่อ เรณูเป็นเพียงเหยื่อใน "กรงกรรม" ที่อยากจะหลุดพ้นจากกรงนี้ เพื่อจะได้มีชีวิตที่ดีเหมือนคนอื่นบ้าง

ทุกครั้งที่ถูกนางย้อยด่าประจานอย่างสาดเสียเทเสีย เรณูเชิดหน้าสู้ ฝืนยิ้มอดทน แต่เมื่ออยู่คนเดียวความรู้สึกท้อแท้และหดหู่ก็เข้ามาในใจ

ทุกคนบนโลกใบนี้ไม่มีใครเป็นสีขาวหรือสีดำชัดเจน เราล้วนเคยผ่านเหตุการณ์บางอย่างที่บังคับให้เรากลายเป็น "สี" ที่เราไม่ชอบ และเราอาจเคยสร้างรอยแผลไว้ในใจของใครบางคน

การที่นางย้อยตั้งแง่รังเกียจเรณูนั้นเป็นสิ่งที่คนดูเข้าใจ หัวอกพ่อแม่ย่อมอยากให้ลูกได้คู่ครองที่ดี แต่คำพูดบางคำสามารถสร้างรอยแผลในใจได้อย่างที่เราคาดไม่ถึง

ไม่มีใครรู้อนาคต บางทีคนที่เรารังเกียจเดียดฉันท์เขามากเหลือเกินในวันนี้ อาจเป็นคนที่กลับมาช่วยเหลือเราอย่างมากในวันข้างหน้า

แต่คำพูดเมื่อออกจากปากไปแล้วไม่หวนคืน เหมือนความรู้สึกดีๆ ที่สร้างขึ้นมาใหม่ไม่ได้ง่ายๆ

และถ้าเขาไม่ได้เป็นคนแบบที่เราคิด มันจะน่าเศร้าแค่ไหนที่ต้องมาเจอคำพูดทำร้ายจิตใจของเราแบบนั้น

#ดูต่อไม่รอแล้วนะ
#แสดงดีทุกคนเลย
#กรงกรรม