เมื่อคืนอ่านคอมเมนท์หลายๆ ท่านในเพจว่ากำลังดูเจาเหยาแล้วสงสัยมากว่าสนุกยังไงนะ แต่ถ้าดูซีรีส์คงใช้เวลาหลายคืน เลยเข้า Meb โหลดมาอ่านก่อน ตอนแรกคิดว่าจะอ่านคร่าวๆ พอให้รู้เรื่อง แต่กลายเป็นว่าสนุกจนเลื่อนผ่านไม่ลง
ถ้าตงกงเศร้าจับจิต เจาเหยาก็ฮาจับใจ เป็นนิยายที่เล่าเรื่องผ่านสายตาของนางเอก ที่อ่านแล้วต้องร้อง “ฮะ” อยู่ในใจหลายครั้ง
ฮะ…คิดอะไรแบบนี้ได้ด้วยเหรอ ฮะ…ทำไมถึงทำแบบนี้ โอ้ย…เอาปี๊บมา เอาปี๊บมาให้คลุมหัวเดี๋ยวนี้ อ่านแล้วก็อายแทนแต่ก็หัวเราะออกมา…
“ลู่เจาเหยา” เธอเป็นจอมมารที่มีชื่อเสียงเลื่องลือทั้งฝีมือและความงาม แต่น่าเสียดายที่เจาเหยาอายุสั้น การตายของเธอกระทันหันจนตัวเองยังตกใจ ที่น่าสงสารกว่าคือเวลาล่วงเลยมาห้าปีจนหญ้าที่หลุมศพท่วมสูงถึงเอวแล้ว แต่เจาเหยาก็ยังไม่ได้ไปไหน…ติดแหงกอยู่ที่หลุมศพแห่งนั้น
อาจเพราะตอนมีชีวิตอยู่เธอฆ่าคนมามาก เมื่อตายไปแล้วจึงไม่ค่อยมีใครคิดถึง การเป็นวิญญาณที่โดดเดี่ยวทำให้เจาเหยาสงสารตัวเองแล้วพาลแค้นคนที่ทำให้เธอตกอยู่ในสภาพนี้
ทั้งๆ ที่เจาเหยาเคยช่วยชีวิตเขาไว้ ถึงม่ออี้จะอัปลักษณ์กว่าคนอื่นเธอก็ไม่เคยรังเกียจ ยังเคยชมเขาด้วยซ้ำว่า “ดวงตาของเจ้า…สวยเหมือนดวงดาวบนท้องฟ้า” เธอดีกับเขาขนาดนี้คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะฆ่าเธอลง
เจาเหยาเป็นนางเอกสายฮาและชอบมโนอย่างแท้จริง เธอคิดเองเออเองและดูไม่ออกเลยว่าใครกันที่รักเธอมากที่สุด
เมื่อวันหนึ่งเจาเหยามีโอกาสจะได้แก้แค้น…เธอไม่รอช้า การได้กลับไปอยู่ใกล้ชิดกับคนที่เธอคิดว่าเขาทำร้าย กลับทำให้วิญญาณเจาเหยามองเห็นอะไรบางอย่างที่แตกต่างออกไปจากตอนที่เธอยังมีชีวิตอยู่
———————
อาจเพราะคนเรามักจะมองเห็นแต่สิ่งที่ตัวเองมองหาเท่านั้น หลายคนจึงพลาดโอกาสบางอย่างในชีวิตไปเพียงเพราะ “ไม่ได้มอง”
ถ้ามองโลกและทำความเข้าใจคนอื่นดีๆ สักครั้ง เราอาจจะรู้ว่า…สุดท้ายแล้วทุกคนที่เราได้เจอล้วนต้องจากเราไปไม่วันใดก็วันหนึ่ง เพียงแต่ในวันนั้นเราจะอยู่อย่างไรให้ตัวเองไม่เสียใจ…ในสิ่งที่เราทำ และไม่เสียดาย…ในสิ่งที่เราไม่ได้ทำ
#ดวงตาของเจ้าสวยเหมือนดวงดาวบนท้องฟ้า
#เจาเหยาใครว่าโลกนี้ไม่มีผี
#หนังสือดีซีรีส์งาม
#สนามอ่านเล่น
“ลู่เจาเหยา” เธอเป็นจอมมารที่มีชื่อเสียงเลื่องลือทั้งฝีมือและความงาม แต่น่าเสียดายที่เจาเหยาอายุสั้น การตายของเธอกระทันหันจนตัวเองยังตกใจ ที่น่าสงสารกว่าคือเวลาล่วงเลยมาห้าปีจนหญ้าที่หลุมศพท่วมสูงถึงเอวแล้ว แต่เจาเหยาก็ยังไม่ได้ไปไหน…ติดแหงกอยู่ที่หลุมศพแห่งนั้น
อาจเพราะตอนมีชีวิตอยู่เธอฆ่าคนมามาก เมื่อตายไปแล้วจึงไม่ค่อยมีใครคิดถึง การเป็นวิญญาณที่โดดเดี่ยวทำให้เจาเหยาสงสารตัวเองแล้วพาลแค้นคนที่ทำให้เธอตกอยู่ในสภาพนี้
คนๆ นั้นคือ “ม่อชิง” เขามีฐานะเป็นเพียงคนเฝ้าประตูสำนัก มีสิทธิ์อะไรมาทำให้เธอตายและชุบมือเปิบเอาทุกสิ่งทุกอย่างไป
ทั้งๆ ที่เจาเหยาเคยช่วยชีวิตเขาไว้ ถึงม่ออี้จะอัปลักษณ์กว่าคนอื่นเธอก็ไม่เคยรังเกียจ ยังเคยชมเขาด้วยซ้ำว่า “ดวงตาของเจ้า…สวยเหมือนดวงดาวบนท้องฟ้า” เธอดีกับเขาขนาดนี้คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะฆ่าเธอลง
เจาเหยาเป็นนางเอกสายฮาและชอบมโนอย่างแท้จริง เธอคิดเองเออเองและดูไม่ออกเลยว่าใครกันที่รักเธอมากที่สุด
เมื่อวันหนึ่งเจาเหยามีโอกาสจะได้แก้แค้น…เธอไม่รอช้า การได้กลับไปอยู่ใกล้ชิดกับคนที่เธอคิดว่าเขาทำร้าย กลับทำให้วิญญาณเจาเหยามองเห็นอะไรบางอย่างที่แตกต่างออกไปจากตอนที่เธอยังมีชีวิตอยู่
———————
อาจเพราะคนเรามักจะมองเห็นแต่สิ่งที่ตัวเองมองหาเท่านั้น หลายคนจึงพลาดโอกาสบางอย่างในชีวิตไปเพียงเพราะ “ไม่ได้มอง”
ถ้ามองโลกและทำความเข้าใจคนอื่นดีๆ สักครั้ง เราอาจจะรู้ว่า…สุดท้ายแล้วทุกคนที่เราได้เจอล้วนต้องจากเราไปไม่วันใดก็วันหนึ่ง เพียงแต่ในวันนั้นเราจะอยู่อย่างไรให้ตัวเองไม่เสียใจ…ในสิ่งที่เราทำ และไม่เสียดาย…ในสิ่งที่เราไม่ได้ทำ
#ดวงตาของเจ้าสวยเหมือนดวงดาวบนท้องฟ้า
#เจาเหยาใครว่าโลกนี้ไม่มีผี
#หนังสือดีซีรีส์งาม
#สนามอ่านเล่น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น