“สามชาติสามภพ ข้ารักเพียงเจ้า”
ในตอนที่แล้วเล่าถึงภพที่ 2 ค้างไว้ ถึงตอนที่เยี่ยหัวกระโดดตามซู่ซู่ลงมาจากแท่นประหารเซียน เขาอาการสาหัส ถึงจะรอดมาได้แต่ก็หมดอาลัยตายอยากในชีวิต ซู่ซู่จากไปแล้ว แม้เขาจะใช้โคมผนึกวิญญาณตามหาแต่ก็ไม่เคยพบวี่แวว มีเพียงสิ่งเดียวที่เหลือไว้ให้ “อาหลี” ลูกชายของเธอและเขา
แต่โชคชะตามักจะพลิกผันให้เราแปลกใจได้เสมอ 300 ปีต่อมา ในระหว่างเดินทางไปงานเลี้ยงของเทพสมุทรบูรพา เยี่ยหัวพบเทพชั้นสูงคนหนึ่งเข้า เธอมีหน้าตาและรอยแผลเป็นจากเพลิงดอกบัวแดงเหมือนซู่ซู่ เขามั่นใจว่าจำไม่ผิด ป๋ายเฉียนแห่งชิงชิวคนนี้คือซู่ซู่ของเขา ถึงเธอจะจำอดีตตอนเป็นซู่ซู่ไม่ได้ แต่ขอแค่เธอยังมีชีวิตอยู่ก็พอ
จากคู่หมั้นที่เยี่ยหัวไม่เคยคิดจะพบหน้า ตอนนี้เปลี่ยนจากหน้าเท้าเป็นหลังมือ เขากลับเป็นฝ่ายเข้าหาป๋ายเฉียน คอยดูแลเธอ ทำเป็นเอาลูกไปฝากเลี้ยงเพื่อจะได้อยู่ใกล้ๆ คนที่เห็นล้วนแปลกใจ โดยเฉพาะซู่จิ่น
เยี่ยหัวทำทุกอย่างให้ป๋ายเฉียน เขาให้ยืมโคมผนึกวิญญาณเมื่อรู้ว่าเธอกำลังหาทางรักษาม่อเยวียน แม้แต่หลินจือสวรรค์ที่ต้องใช้ทำยา เขาก็รีบไปเอามาให้ สัตว์วิเศษที่เฝ้าหลินจือสวรรค์นั้นดุร้าย เยี่ยหัวไม่อยากให้ป๋ายเฉียนต้องไปเสี่ยง ยาที่ได้มาช่วยม่อเยวียนครั้งนี้แลกมาด้วยแขนหนึ่งข้างและตบะครึ่งหนึ่งของเขา
เยี่ยหัวไม่เคยพูดถึงสิ่งที่ตัวเองทำ กลับเป็นป๋ายเฉียนที่สังเกตเห็น ยิ่งรู้ก็ยิ่งตื้นตันใจในสิ่งที่เขาทำให้ ความรักค่อยๆ ก่อตัวขึ้นในใจของเธอ ในที่สุดป๋ายเฉียนก็ตกหลุมรักเยี่ยหัวอีกครั้ง
เรื่องนี้น่าจะจบลงด้วยดี เพียงแต่..ตามกฎสวรรค์เยี่ยหัวฆ่าสัตว์วิเศษ เขาต้องลงไปรับโทษฝ่าด่านเคราะห์ที่โลกมนุษย์
จุดนี้เองคือภพที่สามของเรื่อง เมื่อเยี่ยหัวลงไปเกิดนั้นเขาลืมอดีตทุกอย่าง แต่น่าแปลก พอป๋ายเฉียนลงไปแสดงตัวว่าเป็นเซียนจากชิงชิว บอกว่าเธอกับเขามีวาสนาต่อกัน ขอให้รอจนกว่าเธอจะกลับมาแต่งงานด้วย เยี่ยหัวก็ยอมรับปากว่าจะรอง่ายๆ แบบนั้น
ซู่จิ่นอิจฉาป๋ายเฉียน จึงวางแผนทำหุ่นไม้หน้าตาเหมือนซู่ซู่ให้ลงไปเจอเยี่ยหัวในโลกมนุษย์ เพื่อแสดงให้ป๋ายเฉียนเห็นว่าเยี่ยหัวรักซู่ซู่มากที่สุด ไม่ว่าใครหากหน้าตาเหมือนซู่ซู่เขาก็รักทั้งนั้น
ในความเป็นจริงเยี่ยหัวไม่เคยสนใจหุ่นไม้ที่ซู่จิ่นทำขึ้น ทั้งชีวิตเขาเฝ้ารอแต่เซียนจากชิงชิว เยี่ยหัวไม่เคยลืมสัญญาที่ให้ไว้ เขารอจนกระทั่งสิ้นอายุขัย
แต่ป๋ายเฉียนหลงกลซู่จิ่น เธอกินเหล้าจนเมามายและทำโคมผนึกวิญญาณตกแตก ทำให้ความทรงจำในอดีตกลับคืนมา ความเจ็บปวดที่ได้รับ สิ่งต่างๆ ที่เคยถูกกระทำพรั่งพรูเข้ามาในความรู้สึก คนอย่างป๋ายเฉียนนั้นบุญคุณต้องทดแทน สามร้อยปีแก้แค้นก็ยังไม่สาย เธอตรงไปเอาดวงตาคืนมาจากซู่จิ่น
เมื่อเยี่ยหัวกลับมาถึงสวรรค์ ก็พอดีกับที่ซู่จิ่นกำลังฟ้องเง็กเซียนฮ่องเต้เรื่องป๋ายเฉียน แต่ครั้งนี้เยี่ยหัวมีหุ่นไม้เป็นหลักฐาน เรื่องโกหกต่างๆ ที่ซู่จิ่นเคยทำไว้ถูกเปิดเผยทั้งหมด เธอถูกถอดยศองค์หญิงและโดนเนรเทศให้ไปเฝ้าระฆังตงหวง
คนเราทำอย่างไรก็ได้อย่างนั้น ในที่สุดซู่จิ่นก็ได้รับผลกรรมที่ตัวเองเคยทำไว้กับคนอื่น
เยี่ยหัวรีบเดินทางไปชิงชิว เขาคิดไว้แล้วว่าถ้าป๋ายเฉียนรู้ความจริงเธอต้องโกรธมาก เขายืนรออยู่หน้าถ้ำถึง 7 วัน 7 คืน ป๋ายเฉียนก็ไม่ออกมาพบ
มองย้อนกลับไป เกิดมาเป็นรัชทายาทเผ่าสรรค์นั้นไม่ง่าย นอกจากต้องอดทนและมีวินัยมากกว่าคนอื่น เยี่ยหัวยังต้องโตเร็วกว่าเด็กวัยเดียวกัน แต่ไหนแต่ไรมาเสื้อผ้าที่เขาใส่มีแต่สีดำ เมื่อถูกถามว่าทำไม เยี่ยหัวตอบว่าเพื่อปิดบังรอยเลือดไว้ เพราะไม่อยากให้คนที่เขารักต้องเป็นห่วง
เมื่อมีความรัก เพื่อซู่ซู่แล้วเยี่ยหัวตั้งใจสละตำแหน่งรัชทายาท แต่เธอกลับถูกจับขึ้นสวรรค์ ซ้ำยังโดนซู่จิ่นใส่ร้าย เขาจำเป็นต้องวางแผนคืนดวงตาของเธอให้ซู่จิน และรับโทษสายฟ้าแทนเธอ ถ้าเขาไม่ทำแบบนั้นเง็กเซียนฮ่องเต้คงไม่ปล่อยเธอไว้
คนเราเมื่อมีความทุกข์ มักต้องการระบายและหาที่ปรึกษา แต่เยี่ยหัวไม่ใช่ เขาเก็บงำทุกสิ่งไว้ในใจและแก้ปัญหาด้วยการลงมือทำ เพราะกลัวคนรอบข้างจะพลอยทุกข์ใจไปด้วย
ครั้งนี้ที่เขาไม่เคยพูดถึงอดีตให้ป๋ายเฉียนฟัง เพราะไม่อยากให้เธอต้องเจ็บปวดอีก มันจะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อตัวเขาคือสิ่งที่เธออยากจะลืม พูดออกไปก็เจ็บปวดใจทั้งสองฝ่าย
ถ้าไม่มีคนมาบอกป๋ายเฉียนว่าราชามารออกมาจากระฆังตงหวงได้แล้ว เยี่ยหัวคงยืนรอที่หน้าถ้ำต่อไปเรื่อยๆ พอรู้ข่าวเขารีบตามไปเพราะไม่อยากให้ป๋ายเฉียนเสี่ยงอันตราย เยี่ยหัวต่อสู้กับราชามารจนชนะแม้จะเหลือตบะเพียงครึ่ง เพื่อปกป้องป๋ายเฉียนและทุกคน เขาใช้ดวงจิตของตัวเองทำลายระฆังตงหวงเป็นครั้งสุดท้าย
ผู้ชายที่ป๋ายเฉียนเคยรัก เคยลืม เคยโกรธ เคยน้อยใจ เคยไม่ให้อภัย กำลังจะตายในอ้อมแขนของเธอ มันน่าตลกตรงที่เขาก็ยังไม่ปริปากพูดถึงความเจ็บปวดที่ได้รับ กลับขอให้เธออย่าลืมเขา
ป๋ายเฉียนสมเพชตัวเองที่สุด เธอจะโกรธอะไรเขานักหนา ในเมื่อสิ่งที่เขาทำให้เธอมาตลอด มันน่าจะเพียงพอแล้วที่เธอจะยอมยกโทษให้
เมื่อความรักมีปัญหา สิ่งที่คนส่วนมากก้าวข้ามไปไม่ได้คือทิฐิในใจของตัวเอง แต่เยี่ยหัวไม่ใช่ สำหรับคนที่เขารัก เขาไม่เคยมีทิฐิ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้ เยี่ยหัวทำด้วยความรัก ไม่ต้องการสิ่งใดตอบแทน
รักแท้คือการให้อภัย คือความเข้าใจ คือการไม่ทอดทิ้ง
ในเรื่องสามชาติสามภพป่าท้อสิบหลี่นั้น ถ้าเปรียบเทียบป๋ายเฉียนเป็นคำว่า “ป่าท้อสิบหลี่” ที่เธอชื่นชอบ เยี่ยหัวก็คงเป็นคำว่า “สามชาติสามภพ”
ภพแรก เขาคือดวงจิตในดอกบัวทอง
ภพที่สอง เขาคือรัชทายาทแห่งเผ่าสวรรค์
ภพที่สาม เขาคือมนุษย์ผู้ชายคนหนึ่ง
ภพที่สอง เขาคือรัชทายาทแห่งเผ่าสวรรค์
ภพที่สาม เขาคือมนุษย์ผู้ชายคนหนึ่ง
แต่ไม่ว่าจะอยู่ในภพไหน ทุกชาติภพ เขาคือผู้ชายที่รักมั่นกับผู้หญิงเพียงคนเดียว ป๋ายเฉียนแห่งชิงชิว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น